Het 10 jarig bestaan van Ger Gespeuld moest uiteraard gevierd worden. De commissie ctjbtvgg organiseerde voor deze gelegenheid een weekendje voor alle leden met overnachting. Een pyamaparty dus.

De bestemming was en bleef onbekend tot we voor de deur van een blokhut stonden in het welbekende Bunde.Er was ruime keuze in de slaapplaatsen en uiteraard wilden de jongens en de meiden apart slapen. Dit in verband met geur en geluidoverlast wat mogelijk door de vrouwen wordt geproduceerd. Maar na lang smeken waren Patrick en Cor bereid zich bij de dames te voegen zodat die met een veilig gevoel zouden kunnen slapen.

Na een uitgebreide lunch werden we verzocht in de op dat moment toevallig gereed staande taxi's te stappen en werden we vervoerd naar Maastricht.

Daar zouden we de rest van de dag gaan doorbrengen.

Als je in Maastricht op het vrijthof bent moet je ook een biertje proeven dus daar begonnen we maar mee en dat hebben we met een gezonde regelmaat de hele dag volgehouden. Maar uiteraard kwamen we daar niet voor. Nee, we moesten een moord oplossen. 2 gruwelijke dun riemels van meiden deden alsof ze inspecteur van politie waren en riepen onze hulp in om een zeer ingewikkelde moord op te lossen. Door hun manier van doen waren ze uiteraard al meteen verdachten nr 1 en 2. In 2 groepen werden we met een koffer met opdrachten op pad gestuurd.

Groep 1 , ik zal maar zeggen , de winkelgroep, bestond uit  de drie aaaaaaa's Anita , Arna en André, Joan, Rina, Patrick en Cor. Vooral Rina en André waren niet bij de winkels weg te slaan terwijl je dat eigenlijk meer van Anita en Arna verwacht.

De andere groep, zeg maar de fanatiekelingen, bestond uit Maria, Nicole, Berthie, Jolanda, Pascal, Marcel en Peter. Er werd veel van hen verwacht.Wordt vervolgd.

Zo, daar zijn we weer. We hadden even een break omdat Rina haar toiletspullen was vergeten en we dus een tandenborstel en tandpasta moesten kopen.

Naast deze aankoop waren we allemaal druk in de weer met het oplossen van alle vragen die moesten leiden tot de oplossing van zaak. Wij, de winkelgroep, waren opvallend snel en kundig in het vinden van de goede antwoorden op de verschillende vragen. Daarbij werd de Maastrichtse bevolking regelmatig via diepteinterviews gepolst over hun kennis van Maastricht en diens geschiedenis en door kennisuitwisseling over en weer werd het IQ van Limburg ook weer behoorlijk verhoogd.

Rond 5 uur werden we allemaal weer verwacht in de kroeg en de 2 inmiddels nog dunnere dametjes waren er ook. We kregen nog een half uur om de moord op te lossen en een leuke naam te verzinnen voor de groep. Zowel het eerste als het 2e werd door de winkelgroep even uit de losse pols gedaan en zeer voldaan konden we dan ook een kwartiertje later aan ons pilsje lurken terwijl de andere groep zich een slag in de rondte aan het werken was om er nog iets van te maken, zowel van de naam als van de oplossing. maar ook zij slaagden erin een oplossing te vinden en toen mochten ook zij aan het bier, wijn en ranja. De dunne dametjes gingen de oplossingen nakijken en ondertussen bestuitten wij alvast de commissie tjbtvgg met hun goeie organisatie. Ja het moest toch een keer dus dan maar in de verloren minuutjes, nietwaar? Ja toch.

Eindelijk na de zenuwslopende momenten van wachten en bier drinken kwamen de 2 nog dunnere dametjes met de goede oplossing en de winnaar. De oplossing was net even anders als we hadden gedacht maar er was een winnaar. Er waren ca 200 punten te verdienen en de winnaar die extra punten had gescoord wegens hun stipte op tijd komen en hun ludieke naam had maarliefst 9 punten tegen 4 voor d verliezer. En de winnaar was...Gèr Geflikt, alias  de winkelgroep.

Het gejuich dat hierop volgde zorgde beneden in d kroeg spontaan voor 3 miskramen en 2 kg kalk van het plavond. Wij hadden gewonnen, een Brabants team, en nog wel uit Boerdonk/Keldonk.

De champagne spoot weldra tegen het plavond van onze ruimte en er moest gefeest worden. Helaas was daar nu even geen tijd voor want het volgende programma bood zich al aan. Wat dat is dat hoor je na de 2e helft van PSV tegen Valencia. Ruststand 0-0 . Spannend!!!

Klote. We hebben het niet gehaald. Goed , dan maar verder met het verslag van ons weekeinde. We waren dus an het feesten maar daar kwam al weer een andere gast binnen. Hij heette Peeeiterrrr en hij was de Linda de Mol van het Ik hou van Holland spel dat wij zouden gaan spelen.

Terwijl Peeeiterrr zijn koffer met IK hou van Holland spelletjes uitpakte , de beamer aansloot en zijn haren kamde werden de teams gevormd. De meiden tegen de heren. Teamcaptains waren Jolanda en Corrrrr en het zou hard tegen hard gaan.

Peeeeiterrrr had inmiddels een van de dunne riemels bereid gevonden hem te assisteren en die zou daar nog spijt van krijgen.  

Eerst moesten er namen en strijdyellen bedacht worden. Die meiden fanatiek en de heren meer van wannne flauwekul!!! Dus de meiden hadden uiteraard de mooiste naam ( de barbies of zoiets) en een heel leuke yell: yell yell yell, de meiden kunnen het wel. Daar kan je niet tegen op.

Maar goed , de strijd begon pas en bij het eerste spel kwam het toch op kennis aan en zo stonden de heren na de 1e ronde toch op voorsprong. De meiden begonnen toen natuurlijk Peeeeiterrrr te bewerken terwijl wij met die dunne riemel niks konden beginnen, althans dat dachten we want ik zag uit het puntje van mijn linker ooghoek dat dien dunne riemel ons heren wel symphatiek vond, sterker nog, ons wel de overwinning zou gunnen. Waar ik dat aan zag? Wel, aan die bijna onzichtbare glimlach die ze niet kon verbergen als ze naar ons, lees mij, keek.

In de tes, was mijn eerste gedachte maar we zouden er wel wat voor moeten doen want de meiden die waren die Peeeiterrr wel zo gruwelijk aan het bewerken dat het in ieder geval geen eerlijke strijd zou gaan worden.

Gelukkig werd er even gepauzeerd voor het diner, althans voor de soep. Die was verdies lekker. Hierna kwam de 2e ronde met muziek en het zingen van liedjes. Hoe meer zinnen je goed kon zingen hoe meer punten je kreeg. Dit werd door de meiden glansrijk gewonnen al ging het wel vals. Het zingen bedoel ik natuurlijk. Daarna kwam de spellingsronde die dan weer door de heren werd gewonnen, glansrijk en zonder valsspelen. Weer die glimlach van de dunne riemel. Hierna kwamen de erpel en het vlis of de vis. Eventjes was het stil. En dat was fijn want door het enthousiasme en fanatisme was het al met al werd een behoorlijk luidruchtige kwis geworden. Eerst kwamen ze van beneden vragen of het wat zachter kon, toen werden de deuren dicht gedaan en even later mochten we nog geeneens meer een polonaise naar beneden meer doen. maar bij ons mocht dat de pret niet drukken. Bij Peeiterrr wel want die keek niet meer zo blij. na het toetje werd de finale gespeeld. Het rad van fortuin met de intelligentiekwis. Vragen als hoeveel hoofdhaar heeft de gemiddelde nederlander, hoe hoog is de Martinitoren, hoevaak gaan vrouwen vreemd en hoeveel minder de mannen? Overal moest het ene team iets roepen en het andere team moest dan hoger of lager zeggen. Wij mannen wisten enorm veel maar we waren niet erg gelukkig met het rad van fortuin. 3 keer 3 punten en 1 keer 8. De meiden hadde 1 vraag goed en haalden meteen 48 punten zodat voor de laatste vraag het verschil 3 punten in het voordeel van de meiden was. De laatste vraag was: hoeveel eitjes legt een kikker in 1 jaar. De vraag was voor de mannen en wij moesten maar wat gokken. Wij gokten op 2489 eitjes . De meiden, goed voor één eitje maximaal per dag, gokten op hoger en verdomme , ze hadden gelijk. Het waren er 2500. Nou, het dak moest eraf. Och och , wat waren ze blij. Ze kweekten en dansten en gilden en joelden. Afijn, je weet hoe gek meiden kunnen doen als ze een keer winnen van de heren. Wij heren stonder er relaxed naar te kijken, een verscholen glimlach krullend om de mondhoeken. Den dunne riemel was nergens meer te bekennen en Peeiterrrr, die stond er midden tussen te kussen.

Sportief als we zijn gingen wij dat natuurlijk ook doen, nee , niet Peeeiterrr , nee, de meiden om ze te flisiteren met hun welverdiende overwinning. Als prijs kregen de meiden van Peeeiterrr  een fles champagne en een waardecheque voor een erkend goed doel ter waarde van € 25.

Gezamelijk werd besloten dat het bedrag zou worden geschonken aan de stichting Isa gaat ervoor.

Hierna werden we eigenlijk buiten gekeken en aangezien het al half 11 was gingen we daarom ook netjes. De taxi's werden gebeld en heel het stel ging terug naar onze blokhut om onder het genot van een pilsje of een wijntje te gaan chillen.

André was daar even iets te moe voor dus die viel even in slaap en Anita zat even in een dip want die had in Maastricht een kroeg ontdekt en daar was het toch ook wel heel gezellig geweest als we daar heen waren gegaan. Voor alle overige aanwezigen was het wel heel gezellig en er werd dus flink op los gekletst en toen André weer wakker was en Anita uit haar dipje was het nog lang heel gezellig.

Uiteindelijk moesten we dan toch maar eens te bed gaan en na het gebruikelijk stiekum en onhandig gedoe met het aantrekken van een skon onderboks en het showen van de nieuwste mode op pyama gebied ging iedereen uiteindelijk moe maar voldaan slapen.

Niet iedereen overigens want van wat ik begrepen heb moet er aan de andere kant enorm gesnurkt zijn door Maria en Jolanda. (ik heb het niet gehoord maar heb het uit betrouwbare bronnen).

Aan deze kant scheen Cor aan een zware vorm van Abneu te lijden maar daar had hij geen last van, aldus Cor. Arna en Rina overigens wel.

Om 7 uur was het weer dag maar op de vraag van Cor  of iedereen ook al wakker was  kwamen hoofdzakelijk grommen. Kennelijk was nog niet iedereen wakker. Het was dan ook zondag, de rustdag des heren en iedereen wilde kennelijk uitslapen. Toch winkelde Cor net zo lang tot iedereen rond de klok van 9 uur aan de tafel zat voor het ontbijt. Iedereen had weer goeie zin en toen de leiding het programma van de ochtend voorlas was iedereen het er meteen mee eens. We hadden niets op het programma staan dus konden we lekker relaxed van de ochtend gaan genieten.

Op het voorstel om een wandeling te gaan maken werd unaniem voor gestemd en na het opruimen en afwassen en inpakken trokken we er met zijn allen op uit. Tijd voor wat aandacht voor je medespeler want overal zag je stelletjes al wandelend met elkaar aan het babbelen.

De zon bracht een lekkere temperatuur en in de heuvels van Limburg was het heerlijk wandelen.

De wandeling liep langs het golfterrein waar André aan een der golvers vroeg wat haar handicap was. de vrouw antwoordde heel gevat: dat kan ik beter aan jou vragen. Wij in een deuk en André balen.

Nou is het bijna 12 uur sdus ga ik te bed. De rest komt nog. A, daar ben ik weer.

Aan het einde van de wandeling wilden we bij onze buren, de tennisclub, nog even gezellig een bakkie doen. De buurtjes stopten meteen met tennissen en gingen druk aan het koffie zetten. Zo gezellig en dan blijkt dat tennissers eigenlijk helemaal niet zo'n kakkers zijn. Ja , ze hebben wel de manieren en ze zien er van dichtbij niet uit, helemaal gerimpeld van al die creme die ze dan niet ophebben en zo maar voor de rest zouden ze zo tudssen Anfré zijn koeien kunnen staan.

Na het gezellige bakje werd het tijd terug te gaan naar onze blokhut want de bazin zou inspectie komen houden. Ondertussen werden de laatste broodjes uitgedeeld en begonnen de speeches, uiteraard gericht aan de ctjbtvgg . Iedereen was het er overeens dat het een super geslaagd weekend was en dat de ctjbtvgg het zo geweldig goed had georganiseerd en bla bla bla.....

Zo bla bla blade we naar de auto, en eindelijk............het weekeinde zat er op . Eindelijk mochten we weer naar huis. Iedereen verlangde naar zijn of haar eigen bed, was benieuwd hoe het er thuis uit zou zien, of het gazon gras wel niet hard gegroeid had en gewoon, iedereen zag uit naar die eerste blik op je eigen huis als je die laatste bocht om bent.

In Boerdonk aangekomen na een gezellige thuisreis, pratend over de koetjes en de kalfjes, wilde opeens niet iedereen meer meteen naar huis. Je was na het intieme samenzijn zo aan elkaar gehecht geraakt dat het afscheid nemen zwaar viel. Een aantal ging daarom nog voor een laatste afdronk naar het Mirakel. Daar werd nog lang nagepraat over alle avonturen die we tijdens ons samenzijn hadden meegemaakt. Uiteindelijk gingen we dan toch huiswaarts waar de een een plaat op de deur vond met het opschrift Mam ,welkom thuis, ik heb je zo gemist , Antoon en anderen door de kids om de nek werden gevlogen terwijl er ook heel cool thuis kwamen, de schoenen uittrokken, achteloos vroegen of er nog iets bijzonders was gebeurd en met de mededeling, vanavond halen we de schade in, de benen op de bank trokken en in slaap vielen.

Einde.