Maanden is er naar toe geleefd. Het programma was uitdagend. Maar... zou iedereen er wel zijn? We schijven 20 mei 2042. De reunie ter gelegenheid van het 50 jarig bestaan van onze vereniging vindt plaats met alle leden van de vereniging uit het jaar 2013. De ontvangst was in het huis van de Jolanda Bekkers die in 2013 nog regisseur was van deze club. De reunie begon al heel erg leuk want de meesten hadden kleren aangetrokken uit het jaar 2013. Zij die dat niet hadden gedaan zagen er overigens ook op hun paasbest uit  in hun deftige kostuum. Bij binnenkomst werd iedereen voorzien van feestmuts en naamkaartje. Het werd een groot ontvangst met herkenning, niet meer herkennen, weet je nog van toe en toen en wat is er toch met die en die gebeurd. Het (re)anianimatieteam dat was ingehuurd om deze oudjes een dag te begeleiden zag het met een glimlach aan. Het beloofde een leuke dag te worden. Na een lekkere kopje koffie met een heerlijk stukje taart werd door het team uitgelegd wat de bedoeling van die dag was. Er zouden spelletjes worden gedaan in wedstrijdverband en daarom werden er 3 teams gevormd. De helft wist dus echt niet waar het over ging maar dat ze een gekleurde kaart kregen en een gekleurde poncho, dat was geweldig. Het programma begon met de prijsuitreiking van het oudste en het langste lid en het oudste lid was Maria, die er al die 50 jaar al bij is en het langste lid was Marcel , maar dat was vroeger ook al zo. Hierna vertrokken we voor een rondleiding door Boerdonk waarbij de gids uitleg gaf over de verschillenden woningen en gebouwen. Zij die nog een goed gehoor hadden vonden dit heel leuk. Op het Weike deden we het spelletje onderbroeken uitwringen. Vroeger, tijdens de toneelrepetities en uitvoeringen hadden we ook vaak iets met onderbroeken en onderbroekenlol. Nu moest elk team in een korte tijd zoveel mogelijk water overbrengen met een onderbroek. De meesten snapten er niet alles van maar ze deden in ieder geval goed hun best. En och toch...wat was het toch mooi om weer eens een keer bij den Hazenpot te zijn. Jammer dat dit gebouw dicht is. Na het spel gingen we bij de kleindochter van Rina soep eten met stokbrood. Nadat iedereen zijn slabber met eigen naam erop had aangedaan kregen ze soep. Het werd een grote slurppartij maar ja, dat hadden we ook wel verwacht. Intussen wad ook het spel train de brain uitgereikt. Enkele simpele breinbrekers moesten worden opgelost en daar waren ze zo fanatiek in dat we geen kind meer aan ze hadden. Toch moesten we verder met ons programma. De prijsuitreiking voor het naaischierigste lid ging naar Daniëlle want die was al weken op Boerdonk overal aan het rondneuzen. Het best geklede lid was Pascal maar ja , die scheen goede zaken gedaan te hebben in een bepaalde industrie zonder kleren zodat hij zich de meest deftige kleren kan veroorloven. Hierna werd iedereen de huifkar in geholpen en vertrokken we naar de bossen. Onderweg werd de liederentafel gedaan en het was dus een vrolijke boel met al die krijsende mensen die denken nog te kunnen zingen maar er net niet bij kunnen. In de bossen werd een pitstop gemaakt en kwamen de borrels op tafel en de Zwarte kip. Dat ging er goed in en op de terugweg werd het zingen er dus niet beter op. Het geluid nam wel toe. Bij Luuk van den Tillaar werd het hoofdgerecht opgediend. Je raadt het al, een en al brassen, knoeien, verslikken, niet kunnen bijten want ik heb mijn goei tanden niet in enz enz enz. . Er bleef dus genoeg eten over voor het (re)animatieteam.  Voor het eten werd overigens eerst het levend bingo gespeeld en dan merk je dat ze in de bejaardencentra de mensen toch nog heel wat kunt bijbrengen want dat kon iedereen heel goed. Natuurlijk werd er vals gespeeld maar ook dat bleek aangeleerd te zijn. Uiteindelijk had iedereen prijs en blij dat ze waren met hun prullaria. (iedereen had zelf iets mee moeten brengen als prijs en dat werd dus uitgereikt) De meesten hadden hun eigen kado gewoon weer maar daar hadden ze echt geen erg in. Na het eten gingen we voor de afsluiter naar het huis van Donkers. Die woonden daar nog steeds en in de kelder werd de finale gespeeld. Elk team had een playbackact moeten instuderen en hoewel wij er niks van verwachtten deden ze het allemaal heel goed. Voor we aan het toetje begonnen werd de einduitslag bekend gemaakt en kreeg iedereen weer een prijs. Och och , wat waren ze toch blij. André kreeg nog de prijs voor het grootste lid en toen kreeg iedereen een heerlijk toetje. Hierna hebben we ze naar buiten gewinkeld en hebben wij als (re)animatieteam nog tot diep in de nacht doorgefeest. het was een geweldig mooie dag geweest en beslist voor herhaling vatbaar.

Het reanimatie team.